آسمان هست
من هستم
مثل یک پرستوی مهاجر با حسی غریب
اما نه برای تو و نه برای هیچکس
در کنار این مردم
شاید حضور صدایی نتواند نگاههایی چنین سنگین را جا به جا کند
شاید برای باور وجودم اثباتی لازم باشد
اما من وجود دارم
برای تنهایی دیوارهای اتاق
برای انتظار قلبهای بدون عکس
برای ترک خوردگی روح باغچه
من هستم با قلبی شکسته اما در حال تپیدن جدا از همه بودنها
همانطور که آسمان هست
پانی
من از قصه زندگی ام نمی ترسم
من از بی تو بودن به یاد تو زیستن و تنها از خاطرات گذشته تغذیه کردن می ترسم.
ای بهار زندگی ام
اکنون که قلبم مالا مال از غم زندگیست
اکنون که باهایم توان راه رفتن ندارد
برگرد
باز هم به من ببخش احساس دوست داشتن جاودانه را
باز هم آغوش گرمت را به سویم بگشا
باز هم شانه هایت را مرحمی برایم قرار بده.
بگزار در آغوشت آرامش را به دست آورم
بدان که قلب من هم شکسته
بدان که روحم از همه دردها خسته شده.
این را بدان که با آمدنت غم برای همیشه من را ترک خواهد کرد.
بس برگرد که من به امید دیدار تو زنده ام
زندگی زیباست ای زیبا پسند
زنده اندیشان به زیبایی رسند
آنقدر زیباست این بی بازگشت
که برایش میشود از جان گذشت
گر سوز عشق در دل ما رخنه گر نبود
سلطات عشق را به سوی ما نظر نبود
عشق اگر آید برد گوش دل فرزانه را
دزد عاقل اول میکشد چراغ خانه را
پانی
ونترسم از مرگ
مرگ پایان کبوتر نیست.
مرگ وارنه یک زنجره نیست.
مرگ در ذهن اقاقی جاری است.
مرگ در اب وهوای خوش اندیشه نشیمن دارد.
مرگ درذات شب دهکده ازصبح سخن می گوید.
مرگ با خوشه انگور می اید به دهان.
مرگ در حنجره ی سرخ_گلو میخواند.
مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است.
مرگ گاهی ریحان می چیند.
....
گاه در سایه نشسته است به ما می نگرد.
وهمه می دانیم
ریه های لذت پر اکسیژن مرگ است